Mens & Natuur - Gedicht Toon Hermans (extra materiaal)

Ik zet mij zelf hier neer in ’t zand
en luister naar de wind
Hier bij de zee die eeuwig ruist.
ben ik een beetje kind

Hier ga ik op in het heelal
In’t zingen van de zee
Hier ben ik even net iets meer
Dan de dingen die ik dee

Toon Hermans

 

Dit gedicht geeft weer hoe de natuur je tot een nieuw mens kan vormen. Het omschrijft hoe je energie kan halen uit onze wondere wereld, het straalt een unieke sfeer uit. Worden we allemaal niet vrolijker bij het zien en voelen van de zon? Hierbij denk ik onmiddellijk aan mijn vakantie naar Portugal van vorige zomer. 

Portugal is een land met een rijke natuur en geschiedenis. Het is praktisch volledig omzoomd door oceanen en net de zeelucht langs deze kusten maakt vele mensen rustig. De kolkende, actieve zee die inbeukt op de rotsen, de gezonde bries, het doet je stilstaan bij het leven, het laat je genieten. 

Een zonsondergang waarbij in gedachten kunt verzeilen en verdwalen, een strandwandeling waar je even ver weg bent van de drukte en het stresserende leven van elke dag, je komt tot rust, het doet iedere mens wel deugd.

Daarnaast koos ik ook voor dit gedicht over de zee omdat ik gedurende mijn ganse kindertijd praktisch elke vakantie aan zee doorbracht met mijn broer, zus en ouders. De zee doet mij dan ook vaak naar deze leuke periode wegdromen, het blijft een bijzondere herinnering. Bij mooi weer sta ik vaak al snel te popelen om terug naar zee te trekken, er even uit te waaien en te genieten. Genieten van de stilte, de zon op mijn huid, mijn gezelschap en het briesje dat speelt met mijn haren, zalig toch, niet?

HERMANS, T., Groot versjesboek. Uitgeverij De Fontein, 2002.