De film is een realistische weergave van de manier waarop mensen alledaagse tegenslagen verwerken. Toch geeft de film over het algemeen een positieve boodschap weer. Iets dat ik zeker zal meenemen naar de praktijksituatie in de kleuterklas. In een lange carrière als juf zal je zeker wel eens geconfronteerd worden met het overlijden van de broer, zus, mama of opa van een kleuter. De mogelijkheid bestaat zelfs dat ooit één van de eigen kindjes ziek wordt. De manier waarop je dan in het leven staat en hoe je dan het probleem bespreekbaar maakt, zal van grote invloed zijn voor het genezingsproces van de zieke.
Oscar kan zijn ziekte niet goed plaatsen, noch aanvaarden. Om dit obstakel aan te pakken, geeft Rose de jongen de raad om brieven naar God te schrijven. Stilaan kan Oscar de gebeurtenissen een plaatsje geven. De gevoelens en vele vragen schrijft hij voortaan neer en steekt ze in een enveloppe. Vervolgens bevestigt Rose deze envelopjes aan een touwtje en laat ze op aan een ballonnetje. Dit vind ik dan ook een heel belangrijke factor voor de film, het weergeven van de verwerkingstherapie en de bezinning die hiermee gepaard gaat.
Rose was oorspronkelijk louter een dame die pizza's leverde op de kinderafdeling van het ziekenhuis waar Oscar verbleef. Door haar vrijwilligerswerk wordt ze echter een van de belangrijkste personen in het leven van Oscar. Ze neemt de tijd om naar hem te luisteren en beleeft regelmatige intens plezierige momenten met hem. Voor mij is mevrouw Rose dan ook de juf die ik wil worden, iemand die oog heeft voor en oor naar de belevenissen, de problemen en de twijfels van de kleutertjes in de klas...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten