Lieve S.
Voor het vak RZL moet ik reflecteren over het thema lijden. Dit tijdens, door en na het bekijken van een film waarin dit thema centraal staat... Maar heb ik hier werkelijk beelden en scènes voor nodig? Weet ik al niet stiekem een klein beetje hoe 'lijden' voelt? Heb jij er mij nog niet genoeg over verteld? Zie ik niet bij jou hoe het moet voelen om iemand te verliezen waar je zielsveel van houdt? Ik dacht het wel, S. en hierdoor werd de film voor mij wellicht nog zoveel pijnlijker en herkenbaarder...
Mijn gedachten dwaalden steeds naar jou af toen ik deze ontroerende en tegelijk bijzonder humoristisch gebrachte prent bekeek. Ik koos voornamelijk voor deze film omdat ik voornamelijk hoopte dat het een niet al te eenzijdig en realistisch beeld van de ziekte en het leven met de zieke zou schetsen. En oef, mijn verwachtingen bleken niet te hoog gegrepen!
Door het verhaal van Oscar, ben ik denk ik nog veel meer gevoelig geworden voor de verhalen die jij mij vertelt. Het is zo herkenbaar en de strijd tegen de ziekte lijkt mij nu nog moeilijker en oneerlijker.
Oscar, een jongetje van 10 jaar met zorgen te groot voor zijn jeugdige leeftijd. Oscar is ziek, hij heeft kanker, een woord dat ik verafschuw en dat ik net als jou -sinds de ziekte van je mama- steeds moeilijker hardop kan uitspreken. Op een dag merkt Oscar vanuit zijn kamervenstertje dat de jeep van zijn ouders reeds terug op de oprit staat. Blij rent hij de trap af, maar tot zijn grote verbazing merkt hij dat zijn mama en papa geen aanstalten nemen om hem boven op te zoeken. In plaats daarvan knopen ze in de hal een gesprek aan met dokter Düsseldorf. Nieuwsgierig als Oscar is, luistert hij hun gesprek af. Iets wat hij misschien beter niet had gedaan, want zo verneemt hij dat hij niet lang meer te leven heeft. Hetgeen hem misschien nog het meest raakt zijn de woorden van zijn mama die het niet meer aankan hem nog te bezoeken tijdens zijn laatste weken...
Zonder Oscar op te zoeken, vertrekken de ouders terug, even stil zoals ze aangekomen waren. De jongen is tegelijk razend, boos en verdrietig, maar misschien is het vooral nog de angst die primeert. Meer bepaald angst voor het onbekende, voor de dood. Wat zal er gebeuren? Zal het pijn doen? Waar kom ik terecht? Als volwassenen al bang zijn om te sterven, wat moet het dan wel niet zijn voor een kind?
Wel schrok ik van de harde toon waarmee Oscar over en tegen zijn ouders praat. Oké zijn ouders zijn niet altijd aardig tegen hem, maar doen ondanks de omstandigheden wel erg hun best om het hem naar zijn zin te maken. Het is echter wel zo dat je bijna aan alles merkt dat de jongen er moeilijk mee overweg kan dat zijn nakende sterven 'doodgezwegen' wordt. Hij wil praten, vertellen over wat er zich in hem afspeelt en wat hij voelt, maar dit lukt ogenschijnlijk louter met mevrouw Rose, de vrouw die pizza's levert in het ziekenhuis. Op zich wel vreemd, want het is de enige persoon waarmee hij de laatste dagen van zijn leven nog wil praten. Het moet zijn dat hij perfect aanvoelt wie hij kan vertrouwen. Ook dat is iets wat ik herken uit de ervaringen die jij had met je mama, is het niet?
Mevrouw Rose heeft zo een eigen stijl om met Oscar, zijn problemen en gevoelens om te gaan. Ze stelt haar hart voor hem open en vertelt hem talrijke verhalen die Oscar aan het lachen brengen. Het ergste is nog wel dat haar familie mevrouw Rose eerder als een koele, harde tante aanzien. Wat 'vrijwilligerswerk' dan toch niet allemaal met een mens kan doen?
Je vraagt je nu waarschijnlijk af waarom ik je al deze droevige dingen vertel, maar ik wou je gewoon even laten weten dat ik aan je denk, er voor je ben. Daarnaast wil ik je ook de boodschap meegeven dat de dood niet altijd een eindpunt hoeft te zijn, het hoeft niet altijd louter als een pijnlijk verlies worden beschouwd. Alles heeft een reden en zelfs de laatste weken die jij met je mama hebt doorgebracht zullen altijd een betekenis hebben. Ze hebben zonder dat je het nu misschien beseft bijgedragen tot het geluk van je mama, maar ook dat van jezelf. Koester ze, huil ze niet dood. Weet dat ik er altijd voor je wil zijn. Want ik beschouw je immers als een tweede mevrouw Rose, iemand die sterk probeert te zijn en die tracht op te beuren. Iemand die verder leeft met de kracht van de geliefde in haar hart...
Lieve knuffel,
Evie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten