Enkele weken terug keek ik naar een reportage in Koppen over koppels die er destijds bewust voor kozen hun ongeboren baby mét het Syndroom van Down in leven te houden na de eerste diagnoses van de gynaecoloog.

Pas later komen de bezorgdheden naar boven: zal mijn kind wel een plaatsje kunnen bemachtigen in deze moeilijke wereld? Natuurlijk bestaan er tal van voorzieningen voor kinderen, jongeren en volwassenen, waar ze de nodige begeleiding en ondersteuning op maat kunnen krijgen.
"Kunnen deze kinderen wel gelukkig worden?" is een veel gehoorde vraag en opmerking. En ja, voor de volle 100% ben je het nooit zeker, maar als je kinderen met Down kent, wéét gewoon dat ze dag in dag uit met een stralende glimlach rondhuppelen. Oké, er zullen ook wel momenten zijn waarop het wat moeilijker gaat, maar dat geldt ook voor zogenaamde 'normale' mensen, niet?
Mijn mama werkt in een voorziening voor mensen met een matig tot zware beperking. Ik sta er steeds van versteld hoe snel je deze kinderen blij kunt maken. Voor mensen met het syndroom van Down ligt de klemtoon veel minder op het materiële aspect, zo hoeven ze niet zonodig een nieuwe Wii of gsm, maar geef hen wat lichamelijke aandacht en ze bloeien open. Wanneer één van mama's bewoners na het werk bij ons thuis komt, wordt het huis dan ook extra levendig. Dit schenkt ook de overige leden van het gezin extra voldoening en het stimuleert het enthousiasme...
Zie filmpje Koppen - Bewust kiezen voor down.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten